عبدالله بن عبدالرحمان ناصرعبدالله بن عبدالرحمان ناصر (متوفای ۳۳۹ق)، خلیفه اموی اندلس و فقیه شافعی مذهب در قرن چهارم هجری قمری بود که به‌سبب توطئه علیه پدرش به دست وی سربریده شد. ۱ - معرفی اجمالیعبدالله پسر عبدالرحمان ناصر، خلیفه اموی اندلسی، فقیهی شافعی، ادیب، زاهد و دلاور بود. وی بر آن شد تا در روزگار حیات پدر، قدرت را به‌دست گیرد که پیروانی نیز پیدا کرد. آنان تصمیم خود را پنهان کردند تا این‌که همراه یارانش طرح قتل پدر و برادرش حکم را (که ولیعهد پدر بود) ریختند. این خبر، به عبدالرحمان ناصر رسید. او عبدالله و پیروانش را دستگیر و زندانی کرد. آن‌گاه در روز عید قربان ۳۳۹ق آنان را در حضور مردم گردآورد و به اطرافیان و خاصّان خود گفت: این (عبدالله) قربانی من در این عید است. آن‌گاه خود، عبدالله را بر زمین خوابانید و با دست خود، سر وی را از تن جدا کرد و به اطرافیان دستور داد هر کدام قربانی خود را ذبح کند. یاران عبدالله بین اطرافیان خلیفه تقسیم شدند و آنان همه محکومان را سربریدند. [۱]
ابیات المغرب، ج۲، ص۲۷.
۲ - پانویس۳ - منبععبدالسلام ترمانینی، رویدادهای تاریخ اسلام، ترجمه پژوهشگاه علوم و فرهنگ اسلامی، ج۲، ص۲۴۵. رده‌های این صفحه : خلفای اموی اندلس | درگذشتگان سال 339 (قمری) | شخصیت‌های قرن 4 (قمری) | فقهای شافعی قرن 4 (قمری)
|